Ode aan Ouders

Steven en ik spelen nu al bijna 2 weken vadertje en moedertje. De papa van ons gastgezin is in NL, en wij hebben in de tussentijd de zorg voor de koters. En ik moet toegeven, het is allemaal moeilijker dan het lijkt. De kinderen hebben sinds donderdag vakantie, de welkome onderbreking van school is dus nu (voor 2 weken) weggevallen. En omdat het vakantie is, hoor je leuke dingen te doen. Toch? Dat dachten wij in ieder geval..

Afgelopen zaterdag reden wij dus met de kinderen naar Karura forest, een groot bosgebied aan de andere kant van de stad. Ik voelde me ontzettend trots dat ik had gedacht aan waterflessen, zonnebrand en petten voor de kinderen. Wat een voorbereiding! Zelfs de fietsen mochten mee, zodat ze lekker over de bospaden konden crossen. Ik zag er eerlijk gezegd best naar uit, het bos scheen erg mooi te zijn en vol te zitten met aapjes, herten en ander wild.

We stapten uit de auto, laadden de fietsen uit, stuurden ze alledrie nog even naar de wc, smeerden de koters in en maakten de fietshelmen vast. Klaar voor de start.

Na zo'n 50 m. barstte de middelste uit in huilen. Het probleem? 'Fietsen is niet leuk!' Mijn verbazing en frustratie inslikkend (ze wilde zelf haar fiets meenemen naar het bos!), hielp ik haar van de fiets. Met de fiets in haar hand liep ze dus met Steven en mij mee. Terwijl de kleine madam doorratelde over vanalles en nog wat (het is een echt vrouwmens), zag ik Steven opeens wegsprinten. Het bospad kreeg een steile helling naar beneden, en de jongste wist niet hoe hij moest remmen. Al schreeuwend en met z'n voeten schurend over de grond, sjeesde de koter de heuvel af. Als een echte superheld (in elk geval de mijne), pakte Steven het jochie nog net op tijd in z'n kraag vast. Op dat moment voelden we onszelf compleet geschikt als nep ouders. Helden zelfs. Helaas was dat besef van korte duur..

Iets later, de fietsen lagen ondertussen ergens verstopt in de bosjes, kwam de jongste naar mij toe; 'Ik moet naar de wc'. Ik wees naar de bomen en legde 'm uit dat 'ie even achter zo'n stukje natuurgebied mocht plassen. Met paniek in z'n ogen zei hij: 'maar ik moet poepen en ik kan het niet ophouden'.
Ik had werkelijk waar geen idee wat ik moest doen. Met de kleuter in nood liep ik dus snel richting de voorhoede, waar Steven zich met de oudste twee bemoeide. Ik legde de situatie aan hem uit en we keken elkaar inspiratieloos aan. Steven hakte uiteindelijk de knoop door, 'dan moet je maar even achter deze boom gaan poepen..'

Dankbaar dat Steven de leiding over dit vieze klusje nam, stak het volgende dilemma de kop op. 'Door, hebben we iets om z'n billen mee af te vegen?'. Ik had overal aan gedacht.. tenminste, dat dacht ik. Maar helaas, waterflessen, petten, zonnebrand.. het was allemaal niet geschikt voor de klus. De details laat ik onuitgesproken. Het komt erop neer dat Stevens brillendoekje nu besmeurd achter een boom ergens in Karura Forest ligt te verteren.

De situatie was aanleiding genoeg om de terugtocht in te zetten. De fietsen werden uit de bosjes gevist, de steile heuvel (nu naar boven) werd al zuchtend en steunend afgelegd, en het ratelende wezentje naast mij was nog steeds volop aan het vertellen over vlinders, fietsen en ga zo maar door.

Toen de parkeerplaats alweer in zicht was, besefte ik mij dat ik amper met het bos bezig was geweest. Het uitstapje was gezellig, de kids vonden het leuk., maar ik kan me weinig meer herinneren dan dat er bomen en vlinders waren.

Ode aan alle echte ouders, die dit soort taferelen dagelijks meemaken! Wij gaan hier op naar de volgende vakantiedag.. ;-)

Groetjes uit Nairobi!